เผื่อใครกำลังเบื่อๆกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านะ...
ทำไม่ได้ หรือไม่ได้ทำ?
เคยมีคนทวิตมาถามค่ะว่า ถ้าเราต้องทำงานที่เราไม่ได้รัก เราจะมีความสุขได้ยังไง???
หญิงยศเป็นคนที่พูดเสมอว่าหากเรารู้ว่าเราต้องการอะไร แล้วสามารถนำสิ่งนั้นมารวมกับการทำงานได้ เราจะไม่รู้สึกว่าเป็นวันทำงานเลยแม้แต่วันเดียว แต่ทุกคนคงไม่ได้โชคดีเหมือนกันไปซะทั้งหมด หลายคนคงต้องอยู่กับงานที่สวนทางกับความฝันของตัวเอง คำถามคือแล้วเราจะหาความสุขจากไหนกัน???
ก็เลยนึกไปถึงตอนที่เรียนหนังสืออยู่ที่อเมริกา เป็นนักเรียนกะเหรี่ยงน้อยไม่มีใบอนุญาตให้ทำงานใดๆทั้งสิ้น นอกจากงานที่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยที่เรียนโดยตรง ดังนั้นงานเดียวที่หญิงยศสามารถทำได้ก็คือ... พนักงานรับลงทะเบียนเรียนทางโทรศัพท์ค่ะ ฟังดูตื่นเต้นดีมั๊ยคะ แต่เราก็ทำค่ะ เกิดเป็นคนมันต้องทำงาน งานอะไรมันก็ต้องทำไป งานที่หญิงยศต้องทำตอนนั้นก็คือสวมหูฟัง กดรับโทรศัพท์ โอนสายไปแผนกที่เขาต้องการ หรือถ้าโทรมาเพื่อลงทะเบียนเรียน เราก็ต้องสอบถามรายละเอียดของคอร์สที่เขาจะเรียนและเอาข้อมูลส่วนตัวและเครดิตการ์ดมา ทำอยู่อย่างนั้นวันละหกชั่วโมงค่ะ เรื่องเงินไม่ต้องสืบ มันตั้งตัวไม่ได้แน่ๆค่ะ แต่ส่วนตัวเป็นสาวบ้าเลือด ทำอะไรต้องไปให้สุดหญิงยศก็เลยนั่งรับโทรศัพท์ด้วยพลังใจและกายทั้งหมดที่มี ใครป่วยหญิงยศขอแทน ช่วงพีคสุดของการลงทะเบียนหญิงยศก็เสนอตัวขอทำโอที เงินไม่จ่ายไม่เป็นไร หญิงอดทน หญิงทำได้!!! สุดท้ายสิ่งที่ได้กลับมาก็ไม่ใช่คำชื่นชมนิยมชมชอบจากเจ้านายหรือเงินถุงเงินถังมาตั้งตัวหรอกนะคะ แต่สิ่งที่ได้มาโดยไม่รู้ตัวคือ เราสนุกกับงานค่ะ ... ไม่ใช่เพราะรักงานนี้ หรือเปลี่ยนใจว่าชั้นเกิดมาเพื่อสิ่งนี้หรอกนะคะ แต่สนุกเพราะเราทำได้ดีค่ะ แม้เป็นเพียงแค่สิ่งเล็กๆแต่เราขับรถกลับบ้านทุกวันด้วยหัวใจพองโตว่า เฮ้ย! เราทำได้ ทำได้ดีด้วย ฝรั่งหลายคนได้เรียนหนังสือเพราะชั้นเลยนะเนี่ย!!! (เล่นใหญ่มากนะ) วันนั้นไม่เคยรู้ว่าเพราะอะไร แต่วันนี้ที่มีคนมาถามคำถามนี้กับเราถึงต้องกลับมานั่งทบทวนว่าอะไรทำให้มีความสุขกับงานได้ขนาดนั้น คำตอบที่คิดได้คือ... โทรศัพท์มือถือค่ะ
อ่ะ.. งงล่ะสิ อะไรยังไง มือถือเกี่ยวอะไร เกี่ยวค่ะ เพราะวันนั้นหญิงยศไม่มีโทรศัพท์มือถือ และวันนั้นหญิงยศไม่มีเฟสบุ๊คไม่มีอินสตาแกรมไม่มีอะไรเลยค่ะ เรามีแค่งานตรงหน้าที่รู้แค่ว่าต้องทำให้ดีที่สุดเท่านั้น ถ้าเป็นสมัยนี้ คนเราทำงานพอเบื่อนิดนึงก็ต้องแวะอัพสเตตัสว่า "โอ๊ย เบื่อ.. เมื่อไหร่จะวันศุกร์" หรือ "เบื่อเจ้านาย เก็บกดมาจากไหน อยู่บ้านเมียไม่ให้บ่นเหรอ" เป็นต้น ยิ่งบ่นมันก็ยิ่งเบื่อค่ะ ยิ่งอ่านเม้นท์เห็นด้วยก็ยิ่งไปกันใหญ่ เบื่อนิดนึงก็ชักจะบานปลายกลายเป็นเบื่อมาก บางทีทำงานดีมีความสุขมาตลอด แต่พอมาสะดุดนิดเดียว แทนที่จะอดทนและก้าวข้ามผ่านมันไป กลับแวะโพสท์นิดนึง แล้วก็บานปลายไปอีก ที่ดีก็ชักจะไม่ดี ที่ไม่มีอะไรก็ชักจะมีอะไรขึ้นมาซะแล้ว ไอ้โซเชียลเน็ตเวิร์กนี่บางทีมันทำให้ความอดทนที่คนเราควรจะมีมันกลับมีน้อยลงทุกวัน ปัญหาที่ควรจะก่อให้เกิดปัญญาก็กลายเป็นบันดาลโทสะแทน...
คำตอบไปถึงคำถามที่ถามมาทางทวิตเตอร์ในตอนต้น หญิงยศก็อยากให้ลองถามตัวเองกันก่อนว่าเราได้พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้วหรือยัง หน้าคอมพ์ของคุณเปิดงานหรือเฟสบุ๊กไว้มากกว่ากัน ถ้าคำตอบคือพยายามทำดีเต็มที่ที่สุดแล้ว หญิงยศว่ามันอาจจะถึงเวลาที่คุณจะเอาความเพียรพยายามของคุณไปไว้ในที่ที่เหมาะสมเสียที ในโลกที่ทุกอย่างเป็นไปได้ เรามีหน้าที่แค่ก้าวข้ามผ่านความกลัวของเราและเดินออกมาจากเซฟตี้โซนของเราออกมาให้ได้เท่านั้นเองค่ะ
Search